Bakken vind ik heerlijk, niet alleen het resultaat, maar ook het bakken zelf. Eigenlijk nóg leuker dan koken. Vooral op een zaterdagmiddag als de boodschappen in huis zijn, de was draait en het weekend nog grotendeels voor je ligt; die geur van zelfgemaakte koekjes of taart.... heerlijk. Ouderwets genieten.
Ik maak geen taarten belegd met marsepein; geen cupcakes; maar erg graag gemakkelijke recepten die anderen het idee geven dat ik daarvoor een hogere culinaire opleiding heb afgerond, wat natuurlijk helemaal niet zo is!
Ik ben altijd op zoek naar recepten die super eenvoudig zijn én super lekker.
Dat is het geval met deze brownietaart; het basisrecept komt van Rens, mijn schoonzoon.
Ik geef het graag door:
Voor een bakvorm van 18x28 cm:
100 gram wal-, hazel- of peccannoten (of een mengsel)
100 gram gedroogde abrikoosjes
80 gram chocolade (+ 70%)
scheutje amaretto of rum
75 gram boter
mespunt zout
2 eieren
200 gram fijne kristalsuiker
80 gram zelfrijzend bakmeel
Kom we gaan eraan beginnen, zou zij zeggen:
Noten grof hakken, abrikoosjes klein snijden. Oven op 180*.
Smelt de chocolade en de boter samen au bain marie. Klop het zout, de eieren en de suiker erdoor, bakmeel erdoor scheppen en daarna de abrikozen en de noten én een scheut amaretto.
Bakpapier in de vorm, laat de randen omhoog staan dat worden gemakkelijke handvatten. Beslag erin en 30 minuten in de oven.
Serveren in vierkantjes met eventueel wat slagroom. Stel dat hij niet meteen op is, de dag erna of daarná wordt hij alsmaar lekkerder.
Ja hoor, ik heb iemand gevonden die ik blij kon maken met mijn kantklosspullen. Via het web werkt dat blijkbaar toch zo.
Zij meldde zich, een kantkloslerares (die blijken er dus werkelijk nog te zijn!) en is vanochtend de spullen komen halen die inmiddels ook met zaken van Guus waren aangevuld:
er stonden vijf (!) kussens klaar, in verschillende maten en soorten, een flinke zak met ook weer verschillende klosjes, de nodige boeken én een paar spoelen linnen garen.
Heerlijk opgeruimd hier mét een goed gevoel dat iemand anders er weer blij mee is.
En ik werd verblijd met een lentemand.
Ik zal niets nieuws vertellen als ik meld dat het snijdend koud is. De lente wil maar niet komen, al weken niet....
Daarom heb ik die maar naar binnen gehaald en mijzelf getrakteerd op dubbel tulpen, knispervers en prachtig van kleur.
En om voor de lente, áls hij komt, helemaal klaar te zijn, ben ik hard aan het schilderen. De gang stond op de rol.... zes deuren en dan natuurlijk ook het houtwerk erom heen. Dat laatste is bij ons nogal wat; we hebben een huis uit de jaren dertig, prachtig hoor, maar dan kom je jezelf wel tegen bij dit soort projecten.
Om mijn zus te citeren toen ik haar van de week aan de lijn had: "Ben je nóg aan het schilderen?"
Ja dus, elke dag die dat maar toelaat, doe ik weer een stuk. Nog twee deuren en hun lijstwerk te gaan. En daarna alle panelen nét even een tint donkerder.
Ik laat even een stukje zien, van zalmroze gaan we naar 'kiezelwit' ofwel wit met een tikje blauw. Door de panelen van de deuren een tint donkerder te maken, wordt het allemaal wat minder saai ofwel mooier (vinden wij).
En eigenlijk moet daarna het trappenhuis en de gang boven...... Nog niet helemaal zeker ben ik of ik meteen verder zal gaan, want áls die zon komt, dan ga ik er eerst eens een hele tijd gewoon in zitten!
Eerder maakte ik voor vier quiltvriendinnen een werklap naar het model dat ik van mijn oudere vriendin Guus had. Ik bleef zelf de lap van Guus gebruiken maar die werd langzamerhand zo oud, zo dun, dat dat toch echt moest veranderen. En dus maakte ik ook voor mijzelf een nieuwe werklap. Zo leuk om te doen.
Een klein borduurtje, wat lintjes uit de voorraad, een half laken dat ook nog ergens lag, klaar. Helemaal leuk en echt geweldig handig.
Naast de quilt-in-wording én de stoplap Joppe (die maar heel langzaam opschiet, maar daarvoor moet het beter (lees helderder) weer worden) is het heerlijk om ook nog iets 'op de pennen' te hebben, waarbij onder pennen ook best een haaknaald kan worden verstaan.
Natuurlijk schiet ik ook daarmee niet écht hard op dan, het is een tussendoortje, maar dat maakt me helemaal niets uit. Een keer komt het af. Dit keer was ik met een vriendin in een handwerkwinkel bij haar in de buurt en trof daar abrikooskleurige wol.
Eigenlijk is het helemaal geen wol maar een synthetische draad en dan ook nog een die flink krinkelt/kronkelt. Ik vond hem helemaal leuk. De kleur ging er uit en dus waren de bollen nu voor een prutprijsje mee te nemen en dat kon ik niet laten. Ik brei dus weer af en toe en vooral in de auto (!). Ik kon dat vroeger nooit, werd van het kijken op een kaart al misselijk, maar gek genoeg is dat met de jaren veranderd. En nu brei ik dus, in de auto naar ons huisje-aan-zee of naar de jongste dochter, uiteraard als ik niet rij hè...
Het rugpand is inmiddels af en het voorpand is halverwege; kan me zo voorstellen dat ik de volgende winter de trui wel aan kan.
De breitas is bijpassend van kleur, mooi hè?
Ik word hier thuis enorm verwend en in de watten gelegd. Eerlijk waar. Ik heb werkelijk niets te klagen. Natuurlijk roep ik dat ook regelmatig rond en ervaar ik van vriendinnen en collega's afgunstig gezucht.
"Doe mij ook zo'n man.......", maar die zijn zéér dun gezaaid......
Op de dagen dat ik werk wordt zelfs mijn ontbijt gemaakt. Ik toon daarvan maar eens een foto. Is het geen schilderij?
Elk jaar neem ik me voor om toch vooral het voorjaar een handje te helpen en alvast wat planten binnen voor te zaaien en toch lukt mij dat zelden of worden de zaadjes niet echt geweldige plantjes. Ze hebben wél aandacht nodig hè en water en warmte.
Omdat het dit jaar met het voorjaar maar echt niet wil opschieten (vandaag wéér sneeuw hier!!) heb ik nóg meer behoefte aan groen, groen, bollen, viooltjes, uitlopende fuchsia's, enzovoorts.
Op een engels tuinblog zag ik een enorm handige tip en nu ben ik op tijd met het zaaien van de stokrozen. Ik zaaide ze eerder in eierdozen, best handig hoor maar toch uiteindelijk een beetje drassige natte toestand. Nee, dan die Engelsen: stop die zaadjes nu niet in de dozen maar in de lege eierschalen. Als de plantjes dan groot genoeg zijn om te verspenen of meteen te planten dan kan dat mét schaal en al (een beetje extra kalk kan alleen maar goed zijn) en de drassige substantie van die dozen is verleden tijd.
Een wereldtip toch?
Ik heb de eieren niet verspild hoor, door de verjaardag vorige week werd er veel taart en ander lekkers gebakken en had ik lege eierschalen genoeg.
Kleinzoon Bart van 1,5 jaar loopt sinds een aantal weken los, nog wel een beetje als een pinguin (met de buik naar voren en de voeten een beetje dwars neerzettend) maar hij loopt. Toch wordt nog regelmatig gebruik gemaakt van de eerdere manier van verplaatsen: op zijn knieën. Dat gaat namelijk nog stúkken sneller.
En dus hebben zijn broeken erg veel te lijden. Hij vliegt overal overheen, neemt de drempels net zo gemakkelijk, waarom zou je daar nu je knieën overheen proberen te zetten en ook de rails van de schuifdeuren is geen enkel probleem. Menige broek kan dat niet lang hebben en toch kosten die kleertjes een behoorlijke duit.
"Mam, kun jij er een lap op zetten?" was de vraag van onze jongste dochter. En natuurlijk kan ik dat, dus hier getoond de broek vóór en de broek ná. Zo kan hij toch echt nog wel even mee?
Toen wij weken geleden ons bezoek aan Assen planden, was het niet te voorzien dat het juist die twee dagen LENTE zou zijn. Het was opeens 17 graden. We hebben schitterende wandelingen gemaakt o.a. een door (of over) het Hingstveen.
Van alles was er opeens te zien, een blauwe kiekendief met zijn mevrouw, die de kolder al behoorlijk in het lijf hadden; een kievietspaar dat ook heel 'gezellig' deed; vlindertjes die vonden dat het warm genoeg was; maar ook een pad op wereldreis.
Mijn vriendin heeft van die laatste een foto gemaakt; Leo pakte het beest zó van het pad op en heeft hem uiteraard weer veilig neergezet een stukje verderop.
En opeens is het dan weer helemaal over en ziet de wereld er op 10 maart 2013 zó uit:
De kinderen én kleinkinderen waren er weer eens allemaal tegelijk om de verjaardag van Opa te vieren. Lene en Bart vinden het geweldig elkaar te zien, Kasper is voor dit alles nog veel te klein. Bart kijkt de hele tijd naar Lene met een blik in zijn ogen van "wat kan die meid al heel veel" en Lene vindt Bart "tof", dat vindt ze ook heel erg van de papa van Bart.
Dus even een foto voor het blog. Ik doe er maar twee, op de ene foto staat Bart beter, op de andere Lene.
Kasper kon er niet bijzitten, ze zitten in een fase waarbij ze nooit alledrie tegelijk wakker zijn. Van Kasper dus maar even een recente foto van een andere keer.
Tegen de productie van mijn oudste zus kan ik niet op en ook al helemaal niet tegen haar overvloed aan blogberichten, die vaak erg leuk geschreven zijn en ook zeer gewaardeerd worden (zie ik aan de opmerkingen en het grote aantal volgers).
Ook de jongste zus komt op dreef, het heeft wat langer geduurd voordat ook zij een blog begon, maar nu het zover is, is ook zij vaak niet te stuiten in de berichtgeving.
Marloes jut mij af en toe wat op (lieflijk hoor), dat ook ik wat meer moet schrijven, maar ik ben van het soort dat sneller denkt: "wat heb ik nu te melden?".
"Ben je mal.... schrijf gewoon op waarmee je bezig bent" was haar antwoord en dus doe ik dat nu maar weer eens.
Erg veel tijd heb ik in het afgelopen weekend besteed aan het uittekenen en knippen van een groot aantal patroondeeltjes voor de quilt. Ik had eerder al alle door Lisa nog niet aan elkaar gezette deeltjes aan elkaar genaaid en dus heb ik inmiddels twee patronen klaar.
Klaar in die zin dat de onafhankelijke deeltjes aan elkaar zitten. Elk patroon bestaat uit 50 vierkantjes, ofwel 200 stukjes in totaal. Heb geen meelij, het is echt een hobby! Pas als ik een groot aantal vierkantjes af heb, kan ik gaan bepalen hoe ik ze aan elkaar zal zetten, roze in het midden of juist aan de kant; van roze naar blauw, of juist niet, donkere kleurtjes bij elkaar of dat juist afwisselen, het grote gepuzzel is nog lang niet aan de orde.
Inmiddels heb ik van de meeste lapjes een stapeltje geknipt. Ik kan weer wat aan elkaar gaan naaien.
Wordt vervolgd!
We waren van de week op bezoek bij vrienden in Assen en dan is het Drents Museum leuk om even aan te doen.
Daar is op dit moment de tentoonstelling "De Sovjet Mythe" en het bezoeken daarvan is zeer de moeite waard.
Geweldige schilderijen, veel erg grote stukken, die mij zeer aanspraken. Ik toon er drie, de site van het museum zelf laat er ook nog wat zien, maar zó mooi als de stukken in werkelijkheid zijn, valt niet van deze foto's af te zien.
Ik zou zeggen: als je in de buurt bent: vooral gaan. Dat kan nog tot en met 9 juni a.s.
