Al vaker ging ik met mijn zussen op pad en vertelde ik daarover op dit blog. Dit keer ging ik met beide zussen én hun dochters en één dochter van mij (de andere kon écht niet mee...) een lang weekend naar Vlieland, klein maar erg fijn. Met zes dames op pad..... dat kan alleen maar leuk worden en dat werd het ook. We hebben alle soorten van weer gehad van zon op vrijdag, regen op zaterdagochtend, maar écht weer zon 's middags, en een flinke storm op zondag met windkracht 10 (er werd hier en daar zelfs 11 gezegd). We hebben heerlijk gegeten; heerlijk geslapen (wat voor de jonge moeders onder ons een ware luxe is!), heel veel bijgepraat, ontzettend gelachen en ook heel veel gehandwerkt. Dat kan niet anders met zulke handvaardige meiden. We vielen op in het hotel, zo'n breiend en hakend clubje; er werd zelfs geprobeerd een bestelling te plaatsen, maar die bestelling is niet opgenomen...
 |
| windkracht 10 |
Ook aan de conditie is gewerkt: gefietst natuurlijk en het eiland is écht heuvelig, dus de beenspieren waren werkelijk nodig; gewandeld langs het wonderschone strand, maar ook is er een sessie yoga gevolgd.
Dat lijkt zo eenvoudig, zo gemakkelijk, zo helemaal geen sport, maar waarom heeft een mens dan later die dag (dagen) zoveel spierpijn?
Op zondag was er nog een tocht met de Vliehorstexpres. Een tocht van 18 kilometer naar het drenkelingenhuisje helemaal westelijk op het eiland. Daar, bij échte storm, met wind die je bijna omver blies, waren we getuige van een huwelijksaanzoek. Echt een waarbij de man met de knieën in het zand boven de wind uit luidkeels riep: "Patries: wil je met me trouwen?". Geweldig toch?
Enige jaren geleden, toen ik zelf nog niet echt fanatiek 'in de lapjes' was, kocht ik in Brussel op de kerstmarkt een denneappel, gemaakt van keurig in elkaar gevouwen en gerangschikte lapjes.
Hij hangt al jaren rond Kerst te pronken.
Maar alleen is maar alleen en een paar erbij is wél zo leuk. Lisa nam het voortouw en organiseerde voor onze quiltbee een workshop 'denneappels' maken. Niet alleen goed verzorgd maar natuurlijk ook geweldig gezellig.
Ik maakte twee andere, uit de kerstlapjes die nog door mijn moeder zijn gekocht; toch heel bijzonder. Zij zou het geweldig hebben gevonden dat ik nu met haar lapjes bezig ben.
Nog een heel gepruts zo'n ding, want het moet natuurlijk allemaal héél netjes en na enige tijd krijg je een geweldig zere duim van het induwen van de spelden. Maar het resultaat is wel heel leuk geworden.
Opeens is er weer sprake van veel baby's in mijn omgeving, sommigen nog op komst. En erg leuk vind ik het dan een origineel klein presentje te geven.
Eigenlijk leuker dan het sturen van een kaartje, hoewel daar uiteraard helemaal niets mis mee is.
Ik verfraaide wat rompertjes met heel kleine borduurwerkjes.
Het is ontzettend leuk om te doen en het resultaat vind ik (en ik niet alleen!) zo schattig. De aanstaande moeders waren er zeer mee in hun sas.
Opeens is het dan half november en staan die zakken met bollen al weer een paar weken klaar om in de grond gezet te worden. Opeens moet ik haast gaan maken. De vorst zit nog niet in de grond maar dat zal niet lang meer duren.
Elk jaar weer sinds we het huisje-bij-de-zee hebben gaan er een flink aantal bollen de grond in en toch denk ik elk voorjaar: daar moeten er nog wat en daar...
Een paar honderd crocusjes is niets, ze moeten lekker dicht op elkaar staan en in een dikke rand en dan opeens is de zak al weer leeg. Terwijl ik bij het kopen denk: vier honderd crocussen (!) is dat bij het planten toch vaak erg weinig.
Dit jaar een flinke zak narcissen, tulpen die ik cadeau kreeg en wat wilde hyacintjes (blauw/paars natuurlijk).
Ze zitten erin.
Volgend jaar moet tóch hier nog wat en daar ook.....
Aan het eind van de afgelopen winter kocht ik van haar een van de door haar gemaakte prachtige mutsen.
Te laat voor die winter, maar helemaal op tijd voor de volgende natuurlijk.
Zij zocht speciaal voor mij de juiste kleur bij de sjaal die er al was en dat blijkt bijzonder goed gelukt.
En nu kan ik hem dan eindelijk dragen. Vanochtend vroeg was het nog erg koud in het bos, maar mijn krullenbol zat warm bedekt. Zo fijn!
