Kleinkinderen zijn echt fantastisch, een mens wordt zodra hij Opa of Oma wordt 'nooit meer normaal' zeg ik altijd maar.
Bart logeerde bij ons. Hij vindt lezen geweldig en dus doet hij dat graag en vaak.
Maar lezen doe je met je vingers, gewoon een halve hand je mond in, lekker natsabbelen en dan is het omslaan van de bladzijden een fluitje van een cent!
Lene viert haar 'feesten' nog vol overgave: er horen slingers bij en uiteraard taart en cadeautjes, maar ook een feestjurk.
Dus voor de verjaardag van Kasper moest er toch ook werkelijk..... een nieuwe feestjurk, de oude hoorde bij een eerder feestje. De logica van kinderen is echt geweldig.
Marjolein koos een lapje, liet het Lene goedkeuren, want o o o dat is me een madammeke, en vroeg vervolgens Oma om het zaakje te klaren.
Om niet in een eerdere valkuil te belanden werd alles beter voorbereid en kon er in ieder geval wat maat betreft niets meer mis gaan.
Hij is af. Ik beloof u nog een foto mét de kleindochter erin, maar voor nu alvast....
En nu maar hopen dat ze hem mooi vindt!!
Een van mijn dromen is een moestuin. In een ver verleden, nog voordat er kinderen waren, hebben wij die ook gehad. Het kostte erg veel tijd en werk en nóg meer werk nadat er geoogst was, maar wij vonden het geweldig. We hadden het geluk dat onze schoonzus en zwager een tuin naast de onze hadden en wij dus voor elkaars tuin wat konden zorgen bijvoorbeeld, om maar eens iets te noemen, water geven.
Een moestuin moet een mens werkelijk áchter zijn eigen woonhuis hebben. Alleen dan is het te doen, wil je die tuin kunnen combineren met een gezin, de kinderen, een baan. En dan nog moet je het écht als hobby zien zitten. Het is gruwelijk arbeidsintensief.
Na de verhuizing naar ons huidige dorp is de moestuin er niet meer van gekomen, er was geen plek meer achter het huis en inmiddels ook niet meer zo veel tijd. Maar jeuken blijft het. Grappig genoeg merkte onze oudste dochter juist vorige week op dat ze .... 'toch zo graag een moestuin zou willen...'. Zou ze toch een beetje ook op mij lijken?
Het komt er niet van, zeker niet nu we ook nog ons huisje aan zee hebben en met een moestuin te verzorgen, kan een mens niet weg!
Maar elk jaar weer kriebelt het....
Toen de jongste zus mij dus haar zaadjes toonde en ik meteen weer enthousiast werd, kreeg ik wat boontjes mee.... Kind, zet ze gewoon ergens in de siertuin, ik doe dat ook, meldde ze er nog bij.
En dat geschiedt....
Ik heb inmiddels de boontjes voorgetrokken, het werden al aardige planten en ze in de tuin gepoot. Nog een tweetal meegegeven aan een vriendin, die ook de kriebels kreeg. En nu ben ik om.
Ook neergezet zijn nu al vast twee bloemkoolplantjes, twee spitskool en twee sla en niet alleen hier, maar ook in de tuin van het huisje aan zee. We zien wel wat er van komt!
Bij de geboorte van Lene, en ook bij de geboorte van Bart, maakte ik als kraamcadeautje een slinger. Die kan jaren mee en was bedoeld als cadeautje eigenlijk voor het gezin. Maar bij de verjaardagen die volgden was één slinger toch wel wat weinig en dus ontstond het idee dat ik voor élk kleinkind eigenlijk een slinger zou moeten maken, dan konden allebei de slingers worden opgehangen en 'toonde' het wat meer.
Op 16 april wordt kleine Kasper al weer twee en dus heb ik mij de afgelopen weken met zijn slinger bezig gehouden. Vriendinnen werd gevraagd hun lapjesmand eens te bekijken of daar restjes in zaten die in de slinger mochten. Ook Kaspers moeder leverde natuurlijk materiaal (een overhemd van zijn vader, restjes van rokjes van zijn zus, restjes van eerder door Marjolein gemaakte kraamcadeautjes).
Het leukst is een slinger met veel kleurtjes en veel afwisseling. Er zitten zúlke schattige stofjes bij.
Hij is af en kan op tijd worden afgeleverd. Zondag a.s. wordt zijn verjaardag gevierd.
Ik kan voort aan de slingers voor kleinkind nummer 4 bij Marjolein én kleinkind nummer 5 bij Lenneke.
Beide dochters zwanger, wat een feest !!!!
Er zijn veel redenen om weer eens naar Berlijn te willen, maar de twee belangrijkste voor ons zijn, dat het een geweldige stad is én dat er vanuit ons dorp een trein rechtstreeks daar naar toe tuft.
Heerlijk, 's morgens om half acht instappen en om even over één ben je in Berlijn.
We deden de stad al twee keer eerder aan en dus waren de echt toeristische hoogtepunten niet direct onze keuze. Natuurlijk verveelt de Brandenburger Tor nooit en is het Holocaust monument blijvend indrukwekkend, maar dit keer hebben we de stad doorkruist.
In vijf dagen kun je echt niet alle wijken zien, maar van een paar daarvan hebben we al wandelend (toch gauw 10-12 km per dag) een heel goede indruk gekregen: PenslauerBerg, Kreuzberg 61 en Charlotteberg. De eerste twee wijken zijn fors in ontwikkeling, veel jonge mensen, veel creatievelingen, veel (kleine) designwinkeltjes, hip dus. Gek genoeg zijn er dan ook altijd heerlijke, kleine, eethuizen te vinden waar het heel goed toeven/eten is.
Dit keer werd ook het Techniek Museum bezocht, het grootste van zijn soort. Mijn echtgenoot had daar graag enkele dagen willen doorbrengen, techniek op allerlei gebied, van boten, vliegtuigen en auto's tot technische zaken op het gebied van allerhande gereedschap.
Er waren ook banken in het museum, waarop ik geduldig kon wachten :-).
Op een rommelmarktje kochten we voor onze kleinzoons twee écht duitse autootjes, links de Trabant, rechts het Volkswagenbusje, een wild succes!
We gaan zeker weer, Berlijn blijft lonken.
