op pad

Een aantal dagen vrij, helemaal vrij, betekent voor ons altijd dat er gewandeld dient te worden. Kan niet schelen wat voor weer het is, hup de paden op de lanen in.

Dit keer treffen we het geweldig met het weer, het is koud (4 graden) maar helder en de zon breekt af en toe door. Voor mij het ideale winterweer. Ik vind sneeuw echt maar één dag leuk.


We bouwen het wandelen op. Eergisteren 1 uur, gisteren 1,5 en vandaag zelfs 2,5 uur. We zijn hier nog twee dagen.... moet ik het voorrekenen hoever we komen of lukt dat wel? 
In dit jaargetijde lopen betekent ook hier dat we geen mens tegen komen, wel wat andere passanten maar niet veel meer dan dat.

Heerlijk vinden we dat, even het gevoel dat Nederland heel dun bevolkt is.

Langs zee teruglopend is de wind behoorlijk fel, we moeten ons echt verweren en er flink de pas in houden om niet tóch koud te worden. Dat lukt, met gloeiende wangen komen we weer thuis aan. 

En dan is het heerlijk om even de fik in de haard te steken

Weliswaar geen winter, maar kóud!!!!!

Nu wij onze agenda wat gemakkelijker kunnen indelen doordat er geen vaste werkdagen meer zijn, zijn we een weekje naar ons huisje aan zee.

Twee van de drie kleinkindertjes gaan mee, althans voor twee dagen. Dan worden ze weer opgehaald door hun moeder. We treffen het geweldig met het weer, de dagen dat zij er zijn is het zelfs erg zonnig, maar wel koud. Geen buitenspeelweer dus, althans niet voor veel langer dan een half uurtje.
Maar binnen spelen heeft ook zo zijn charmes. 

Neefje Bart, door Lene en Kasper ook werkelijk zo genoemd, is in de ban van tenten maken met zijn vader en als Lene en Kasper dat via de facetime zien, is natuurlijk onmiddellijk dat idee rijp om ook hier te worden verwezenlijkt.
Opa is zo gek nog niet en haalt alle kussens van de bank, van de stoelen en hangt hier en daar een dekentje.



Maar dan heb je ook wat. Ze hebben echt uren met de tent gespeeld.
Daarna nog pannenkoeken eten, wát een leven.


Het is bijna jammer als je dan weer door mama wordt opgehaald. 

zo'n fijn cadeau

Met de vut! Wat velen in mijn omgeving al deden, heb ik nu ook gedaan. Ik ben met de vut (voor de belgische vriendinnen onder mijn volgers: vervroegd met pensioen dus).

Dat is heerlijk, maar ook een klein beetje jammer.

Ik was in het bezit van geweldige collega's en had een erg leuke baan.

Beide dingen worden natuurlijk ook wel een beetje gemist.

De collega's hebben er alles aan gedaan om mijn afscheid geweldig te laten zijn en één van de cadeaus was een geweldige tarte tatin-vorm, die van Creuset. Ik liep al een aantal jaren daaromheen rondjes te draaien.... maar heb dat toch nooit aan de collega's verteld. Zó goed kenden ze me: dit was echt een geweldig goed idee.

Ook kreeg ik nog een stoofschotelvariant van dezelfde firma, dus ik ben stikverwend!

Natuurlijk snel een taart gemaakt, een hartige variant: een perentatin met parmesaanse kaas, thijm en noten.

Zalig!