een project erbij

Natuurlijk heb ik nog een heel eind te gaan met de grote quilt en is er nog een aantal andere 'lopende' projecten (ik noem de hexagonnen en de Joppe-stoplap), maar een mens móet toch echt ook nog een breiwerkje ergens hebben liggen.

Ik vind het heerlijk om wat af te wisselen.
Natuurlijk duurt het dan bij alle projecten wat langer voordat er weer eens iets af is, maar mij maakt dat niets uit. 

Dan is dit leuk om weer even op te pakken en dan dat, maar het komt heus allemaal af.

Een heel verhaal om jullie te leiden naar dat nieuwe project. Toen mijn zus wol ging kopen voor haar pinwheelsjaal kon ik het natuurlijk niet laten. Zeven bolletjes zijn er aangeschaft in (zeg nou zelf) beeldige kleuren. Het plan sudderde al wat langer: een das/sjaal voor mijzelf in wisselende steken.

Ik kan altijd verlekkerd kijken naar de breirol van Elisabeth en toen ik enige tijd geleden een das zag in een veel te dure winkel die bestond uit dunne wol, af- en oplopend in keur en in een tiental verschillende steken (net als die breirol dus), zat het idee opeens muurvast in het achterhoofd. 

Maar dan.... de eigenaresse van de winkel betoogde dat ik dat toch werkelijk zou meten breien op een rondbreipen. Iets wat mijn zussen ook al enkele jaren zeggen. Maar dat niet alleen, nóg beter, nog meer ontspannen breien was om dat te doen op de fair isles-techniek. De draad zit dan aan de andere kant van het werk en een mens hoeft niet meer zo met zijn rechterarm/-hand heen en weer te zwaaien (ik citeer hier die mevrouw). 

En dat doe ik nu.
Ik heb het werk al een keer of drie uitgehaald want als een mens, zeg 50 jaar, op de nederlandse manier breit, dan heb je dat niet zo maar op een andere manier weer snel onder de knie. Maar... het gaat, het wordt steeds beter, mooier, gelijkmatiger en écht: veel meer ontspannen breien.

Vraag me niet wanneer hij af is. Eén ding is zeker, vóór de komende winter zal ik dat niet gaan redden.

even pronken met andermans veren

Van mijn jongste zus heb ik een prachtige sjaal gekregen. Ik wist (uiteraard) al enige tijd dat ze er mee bezig was en ik had de kleur en het patroon dus al gezien, maar nu is hij af ! En hij is geweldig mooi. 



 















Gebreid in kantwerk, met een super zachte draad waardoor hij niet alleen heel zacht is maar ook nog eens niets weegt én geweldig warm is.


Kortom: even pronken met haar werk op mijn blog.


Zo leuk en fijn als iemand zo iets voor je breit! Nogmaals dank zus! 

het zit in de genen.

Handwerken zit volgens mij in je genen. Bij ons in de familie in ieder geval wel. Ik hoef de trouwe volgers niet te wijzen op de blogs van mijn beide zussen om duidelijk te maken dat handwerken er écht in zit.

Al heel lang geleden kreeg ik van Tante Ger, inmiddels ver in de tachtig en zus van mijn moeder, door haar gemaakte lavendelzakjes. Ik vul ze regelmatig met nieuwe 'lucht' want anders ruikt het kleinste kamertje niet écht lang naar lavendel. Ik ben aan de zakjes gehecht. De man in huis dreigt wel eens: "kunnen die zakjes niet weg", maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren.

Onlangs weer nieuwe lavendellucht gekocht, de zakjes weer eens gewassen en opnieuw gevuld. Zijn ze niet geweldig? 

zó kan het ook!

Lene wil erg graag helpen. Erg graag die dingen doen die grote mensen ook doen. Zoals bijvoorbeeld was ophangen. Samen de was uit de machine halen (Oma: hij is klaar!), samen de wasmand naar buiten dragen, samen de knijperzak erbij pakken, samen het wasgoed ophangen.



Dat is, als je 2,5 bent, soms best 'moelijk' hoor. En toch wil ze alles 'selluf' doen.
Het wasgoed over de lijn hangen, alla dat is best te doen, maar dan die knijpers, verdorie.


En dit is dé oplossing: er moet een knijper aan wil het blijven hangen en dus doen we het zó: