 |
| het zijaanzicht |
Bij de opruiming van de zolder al weer een paar maanden geleden vond ik ook het speelhuis van onze dochters. Dat huisje bestaat is ongeveer 1 bij 1,5 meter en ook zo iets hoog. Je kunt er als kleine purk dus best in zitten.
Ook onze dochters hebben er heel wat dagen in doorgebracht, op regenachtige dagen zette ik het ding ook rustig midden in de kamer op.
Het had plastic muren en dak en dat was vies, hard geworden, stonk een beetje en vertoonde ook al een forse scheur, maar het staketsel was natuurlijk nog prima.
Op naar Ikea waar voor geen geld geweldige stof werd gekocht en aan de slag.
Dat viel nog wel behoorlijk tegen. Het is toch een lijvig project én het moest erg leuk én met verschillende vlakken én een markiesje én gordijntjes.... Ik had het mijzelf niet echt gemakkelijk gemaakt.
Maar nu is het dan af.
 |
| deur dicht |
 |
| deur open |
En let op, nu krijgen we natuurlijk een geweldige zomer en kunnen de kleine banjers in,om en met het huisje heerlijk spelen. Ben zo benieuwd naar hun gezichtjes...
PS.
waarom gaan die foto's soms toch 'wandelen' in een bericht?
Toen mijn dochters klein waren en ik slechts een kleine parttimebaan had, maakte ik veel van hun kleertjes, tot jasjes aan toe. Dat hou je als moeder een flink aantal jaren vol, maar opeens willen ze dat niet meer en vanaf toen was de naaimachine steeds minder in gebruik.
Af en toe nog eens wat voor mijzelf, maar ook dat gebeurde steeds minder.
Maar nu opeens is er die kleindochter en zie ik in de winkels jurkjes hangen waarvan ik denk: "kan ik beter, leuker en ook veel goedkoper". En die naaimachine staat er natuurlijk nog steeds.
Lapjes gekocht, patroon erbij, overlegd met het kind haar moeder en ja, dat zou enorm leuk zijn als ik dat nou toch weer eens deed.
Aan de slag. Het ging allemaal geweldig goed, ik kon alles nog (sommige dingen verleer je niet, dat blijkt maar weer) en het resultaat was echt schattig. Ik toon het even:
Vol trots toog ik naar Lene.
Om daar te moeten constateren dat het kind er werkelijk in HING! Het was verdorie echt veel te klein!
Wat er nu is mis gegaan is me eigenlijk een raadsel.
Een ding scheelt: er is weer een vriendin van een van de dochters zwanger, misschien is er een babymeisje onderweg en komt het uiteindelijk toch nog goed uit.
Voor zover dat nog niet duidelijk was, zal ik het maar meteen opbiechten: ik ben 'nogal netjes'. Ik ben het type mens dat niet eerst wat gezelligs kan gaan doen voordat het huis/de rommel aan kant is.
(Zussen: niet je helemaal uitleven in een reactie: laten we het fatsoenlijk houden... ha ha!).
Dat heeft natuurlijk zo zijn nadelen, maar zeker ook zijn voordelen. Vind ik natuurlijk, een mens kan van mening verschillen. Ik vind een opgeruimd huis 'heerlijk', kan er zeer van genieten.
Onze Lene (dik 2) heeft ook dat opruimerige, heeft voor alles een plek en ze wil ook graag dat de zaken weer netjes worden opgeruimd dáár waar het allemaal hoort. Is zeer ook van 'poetsen' en was toen ze net kon lopen al overgelukkig met het krijgen van een doekje waarmee ze dat mocht doen.
Als ik in haar bijzijn iets schoonmaak, wil ze ook altijd helpen en geniet daar duidelijk van.
Vorige week kwam ik langs een fantastisch leuke speelgoedwinkel waar buiten hét vakantie-kadootje voor Lene stond:
Het bleek een schot in de roos, ze bezemde, stofferde en het lukte haar steeds beter ook het stof óp het blik te houden en in de gereed staande emmer te gooien. Ze genoot zichtbaar en wij mét haar.
Ben ik toch glad vergeten een foto te nemen van het spul in bedrijf, een volgende keer dus maar.
Mijn stelling luidt dat als je eenmaal opa of oma wordt, je nooit meer 'normaal' wordt. Die kleine kindertjes zijn zó geweldig !
Niet vaak gebeurt het dat wij ze alledrie tegelijk op bezoek krijgen, maar als dat zo is, is het geweldig want ze vinden elkaar ook heel erg leuk. Lene (2,5 bijna) is natuurlijk 'de baas', maar nog in de goede zin van het woord. Bart (1 jaar en 8 maanden) staat telkens nog versteld van haar en van alles wat zij doet en kan.
Kasper (broertje van Lene en 13 maanden) vindt wel álles leuk wat zij doet, maar is in de ontdekkingsfase en gaat de hele dag op onderzoek uit, daarbij nog niet gehinderd door het nee-zeggen van Opa of Oma.
Kortom: als ze er zijn, is het binnen een mum van tijd een chaos en doen we de gekste dingen zoals bijvoorbeeld bijgaande foto toont. "Oma je moet met mij slapen". En als ik dan door een kiertje van mijn ogen kijk: "je moet slapen met je ogen dicht!". Bart denkt er het zijne van en vraagt zich verwonderd af wat dáár nu toch gebeurt....?
Enige jaren geleden waren wij op vakantie naar de Kanaaleilanden en het kriebelde om nóg een keer te gaan. Met Jersey hebben we niet veel, maar Guernsey (en ook het heel kleine eiland Herm) bezoeken, zou wel heel geweldig zijn. Die schitterende klifpaden lopen, geweldig. De boot geboekt, het hotel gereserveerd en bedacht dat dat mooi te combineren zou zijn met een bezoek aan Normandië, de boot vertrok vanaf het haventje Diëlette, hoog in La Hague, een meer dan prachtig deel van die regio. Allemaal ergens einde winter bedacht, hopend op heerlijk weer, maar het was koud, érg koud, 3 graden toen we gingen, en regen regen regen, afgewisseld met wat hagel. Veel te koud voor de tijd van het jaar, maar had niet half Europa daar last van ?
Op Guernsey (de Fransen schrijven Guernesey en spreken dat uit als kurneseij) hadden we een paar redelijke dagen, maar toch, om het anders te zeggen, de korte broeken en t-shirts korte mouw zijn schoon weer mee naar huis gekomen.....
De klifpaden hebben we allemaal nog een keer kunnen lopen en waren schitterend en ook Herm was nog net zo mooi.
Van dat kleine eiland hebben we eerder al felgele slakkenhuisjes meegenomen. Ik noem die dingen slakkenhuisjes, maar eigenlijk is de naam 'stompe alikruiken'.
Ik ben gék op dat soort schelpjes, eigenlijk op alle schelpen en heb ze verwerkt in een kransje.
Opgehangen aan de zijkant van ons huisje-bij-de-zee, waar het nu nog een weekje vakantie vieren is. Mét heerlijk weer gelukkig!
