We móeten altijd even de prachtige herfstkleur van de bomen bewonderen. Dat kan bij ons bijna om de hoek, maar nóg leuker is dat weer eens even verderop te zoeken.
Dit keer maakten we een flinke fietstocht in de buurt van Putten, Garderen, Stroe en Ermelo. Meer dan prachtig daar. Kijk nou eens.
Al die prachtige paddenstoelen waarvan ik de naam werkelijk niet weet maar waarover ik kortgeleden nog een artikel las dat onze oosterburen erg graag ons bezoeken en dan tassen vol mee naar huis nemen. Daar wordt nog op school geleerd welke soorten eetbaar zijn.
En dan nog even deze: die won de 'prijs van de dag'.
Wat hier eerst getoond werd als raadsel, is nu af!
Gekocht omdat ik vergeten was ook maar iets van handwerk mee te nemen naar ons huisje-bij-de-zee (wat voor een mens als ik ben toch eigenlijk niet kan) én gekocht omdat ik zo aangestoken werd door al die prachtige haaksels die maar over het net vliegen.
De buitenkant is geweldig leuk geworden maar de binnenkant heeft ook zo zijn eigen charme: binnenstof die geïnspireerd is op een postzak.
Ontzettend lekker om te doen, dat haken althans. Over het afwerken van al die verschrikkelijke draadjes hebben we het dan maar niet meer. Bah wat een werk.
Maar nu hij af is, ben je dat opeens vergeten.
Van mijn zus kwam er over de post nog een kleine bijpassende verrassing: een door haar gehaakte vogel/sleutelhanger. Die past daar toch geweldig bij?
Al eerder schreef ik een berichtje over Guus, die nu ze ouder wordt (eigenlijk is), enorm aan het ruimen is. Het is echt niet meer alleen opruimen, maar ook werkelijk wegdoen. "Ik zoek een goed onderkomen voor een aantal zaken" is haar citaat.
En ook dit keer ben ik enorm verwend.
Guus had twee geweldige lappen aan de muur hangen, waar we samen vaak naar keken, allebei gek van handwerken en met name van dit soort handwerken. De ene is een stoplap met in het midden de naam van de maakster geborduurd en de datum (16 april 1806 !) en daaromheen verschillende stoppen, geen eenvoudige zoals uit de Joppe-stoplap die ik aan het maken ben, maar dubbele stoppen en ook met verschillend materiaal oa. ook zijde. Ik heb geprobeerd dat zo goed mogelijk op de foto te zetten, maar het blijft een foto hè en op een grijzige dag genomen. Hij is echt érg mooi en verschrikkelijk oud natuurlijk 206 jaar! Hoeveel generaties zouden dat zijn? Guus heeft hem gekregen van haar moeder, die hem had van een vriendin die alleen op de wereld achterbleef en haar oma hem had gemaakt, zo iets, een ver-weg-en-lang-geleden verhaal. Hij is prachtig.
Maar dan die andere. Dat is een lap die bestaat uit voorbeelden van stukjes techniek die nodig waren bij het vervaardigen van onderhemden/nachthemden en zo.
Ik heb nooit eerder een dergelijke lap gezien. Wel eens verschillende stukjes daarvan in bijvoorbeeld de 'souvenir de ma jeunesse' van mijn eigen oma, maar nooit een soort van merklap met allemaal van dat soort onderdelen aan elkaar. Hij is uit 1893, bijna het jaartal waarin mijn oma werd geboren (1898).
Kantjes ertussen, verschillende lettertypes bordurend, naaldplooitjes; nou ja: van alles en natuurlijk allemaal met de hand gemaakt.
Misschien meldt zich iemand die dat wel herkent?
Ik ben er verschrikkelijk blij mee, heb ze opnieuw ingelijst en gehangen op een favoriete plek.
Echt, aan de malus red sentinel (de soort waarvan ik er twee in de tuin heb staan) zit veel voordeel. Eigenlijk heb je van die boom het hele jaar plezier. Zijn vorm is leuk, niet te groot met een pittig, kronkelig, takkengestel, erg mooie bloesem in het voorjaar, geweldig veel donkerrode appeltjes in het najaar en in de winter een prima vogelplek.
We hebben in januari bij flinke vrieskou al eens een grote familie koperwieken op bezoek gehad die in twee dagen tijd echt alle appeltjes op aten en vervolgens een enorme bende achter lieten op het terras, dat dan weer wel.
Nu zit de boom nog vol appeltjes en elk najaar kan ik het niet nalaten die in een pot te verwerken. Het staat zo gezellig.
Donkere dagen, herfst, wind, regen en alles wat daar bij hoort, heeft ook zo zijn voordelen: het is heerlijk om je in een boek te 'vergeten'. Al weer een tijd geleden wees mijn zus mij op een volgens haar 'geweldig' boek: "Met mest en vork" geschreven door Alma Huisken en van meer dan prachtige foto's voorzien door haar partner Doortje Stellwagen.
Ik kan het iedereen aanraden en dus daarom dit blogberichtje.
Het is een kookboek, maar toch eigenlijk niet; een tuinboek, maar ook weer niet helemaal. Het is eigenlijk een logboek over de tuin die de beide dames beheren en bewerken De Groene Luwte geheten en gelegen in het noordelijke stuk van de provincie Groningen. Twee dames die in de binnenstad van Haarlem woonden en nu daar op de Groningse platteland hart en ziel verloren hebben aan hun lap(je) grond en dieren.
Natuurlijk is er ook een website en een blog en ook die zijn allebei geweldig.
Er zit alleen één nadeel aan dat hele boek: ik zou zó graag dan ook zo'n moestuin willen en nog veel meer tijd om van alles en nog wat te gaan uitproberen.
