Kantkloswerk op verzoek

Doordat ik op de foto van mijn schaarhangertje ook enkele van mijn kantklosjes toonde, kwam er een reactie of ik ook écht kon kantklossen en of dat werk dan eens op het blog getoond kon worden.
Natuurlijk was dat een reactie van een echte West-Vlaanderse, dat kan bijna niet anders.
Aan dat verzoek ga ik gehoor geven. Het kantkloswerk is jaren geleden gemaakt. Ik vond het erg mooi werk, maar ook erg tijdrovend en weinig practisch. Wat te doen met al dat kloswerk?

Na een aantal 'kleedjes' was dat eigenlijk wel voldoende.

Eén heb ik er ingelijst, een heel fragiel werkje, dat ik zelf zó mooi vind dat dat toch werkelijk in een lijst te pronken moest hangen.

De andere ligt in donker papier ergens in de kast. Gebruiken van de kleedjes is namelijk niet écht te doen. Als de kant vuil wordt, is het een heel gedoe het te wassen en daarna weer op te spannen......

Het is prachtig werk, maar niet meer voor mij.

Toch blijft het kantkloswerk altijd een beetje trekken en blijf ik enthousiast bij het zien van de verschillende soorten klosjes en natuurlijk écht kloswerk.

aanstekelijk

Door dit blog en doordat daar anderen naar kijken, ga je ook zelf op 'visite' bij al die andere schitterende blogs. Die van mij stelt weinig voor, maar ik heb mijn Dochters beloofd mij daar maar niets van aan te trekken. Ik doe het voor mezelf, voor de allernaasten om me heen en als anderen het toch ook de moeite waard vinden om af en toe eens te komen kijken dan is dat mooi meegenomen en erg leuk natuurlijk.

Het kijken naar al die mooie dingen op de andere blogs werkt enorm aanstekelijk. Ik moet toch werkelijk nog eens die leuke placemats e.d. maken van Elisanna; een wollen muts vilten zoals op de site van Jo Chapeau (maar misschien kan ik die gewoonweg beter bij haar bestellen....); al die lekkere recepten maken die op veel verschillende blogs te vinden zijn. Maar soms, opeens, kom je langs een blog die zó aanstekelijk is dat je daar écht metéén superenthousiast van wordt.

Ik heb dat vooral met de blog van Marijke. En omdat daarop erg veel leuke kleine dingen staan, kan dat nou net er altijd wel even tussendoor. Even aan de kant dus met de grote quilt (waarover later meer, dat meldde ik ooit al eerder, maar hij komt...), even het nieuwe boek van Stefan Brijs (Post voor Mevrouw Bromley), écht een aanrader, links laten liggen; even de franse taalstudie op een laag pitje, eerst even dit:

Ik heb het in een paar uur gemaakt, uiteraard toch verdeeld over meerdere dagen en vond het enig om te doen. De foto heb ik op de manier van Marijke geprobeerd te maken, met wat aanstekelijk mooie andere dingen eromheen.

op verzoek

Dochter 1 wilde een leuk, maar vooral groot, speldenkussen. En dat is typisch iets wat je niet zomaar ergens kunt kopen. Het internet biedt uitkomst en ik viel voor het speldenkussen van Jeanneke.

Het patroon bestelde ik een paar maanden geleden al, maar het kwam er maar steeds niet van. Maar opeens was er tijd en zin en dit is het resultaat (hier rechts):

Dit was een heel grote, nu staat op stapel een kleintje. Op meerdere plekken in huis een speldenkussen vind ik handig.

Het was niet mijn eerste kussentje, ik zal hier de eerdere collectie ook maar even tonen. Steeds weer vind ik het geweldig die kussentjes te maken, niet alleen omdat het knusse dingen zijn, maar ook omdat er zo veel mogelijkheden zijn en elk kussen steeds weer anders en leuk wordt.

De foto's van deze laatste twee zijn niet helemaal 'top' maar dit was uit een tijd van 'voor het blog'. Ik let nu wat meer op achtergrond en lichtval.

Het gaat natuurlijk om het idee hè, opdat er iets te zien valt op dit blog.

Nu nog even het kussentje inpakken met een mooi label erbij, kijk eens bij Marijke.

zó mooi

Om een beetje wandelconditie te krijgen voor onze wandelvakantie in Zwitserland (begin maart) liepen we gisteren een flinke wandeling waarvan het Oppad (bij Kortenhoef) deel uitmaakte. Op een mooie maar frisse zondagochtend loopt een mens daar bijna alleen. We zijn zegge en schrijven vier andere wandelaars tegengekomen maar dat was het dan ook, op de enkele hondenbezitter na.

Wat is Nederland dan toch mooi, de zon scheen en er was totale rust, die niet anders dan door ganzen werd verstoord. Het is bijna niet voor te stellen dat deze foto's in de Randstad zijn genomen.

traktaties

Jarig zijn op 30 december betekent dat ik niet écht mijn best hoef te doen om lekkere taarten te bakken. De visite heeft nét het kerstdiner achter de kiezen en de oliebollen staan op stapel, dus meestal zijn de dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw dagen om te 'vasten'. Ook heeft trakteren op kantoor weinig zin: half Nederland is met kerstreces en voor die anderen geldt het bovenstaande.

Daarom heb ik nu pas een verjaardagstaart gemaakt, die morgen aan de collega's wordt gepresenteerd. Dit keer een indische appeltaart: door de appels en rozijnen gaan indische kruiden als djahé en ketoembar en het zandtaartdeeg wordt gemaakt met cocos erdoorheen. Zalig, vooral als hij een paar dagen voordat hij gegeten wordt, al is gemaakt.

Voor die collega's die écht vinden dat een stuk taart te veel is, of niet van appeltaart houden, heb ik koekjes gebakken. Eigenlijk vind ik koekjes bakken nóg leuker dan taarten bakken. Ook ik heb al enige tijd geleden net als zij een stempel gekocht en die nu maar weer eens gebruikt.  Dit keer heb ik ook haar recept geprobeerd want in haar koekjes kwam de stempel beter tot haar recht. Ze zijn wat harder dan de mijne, maar echt niet minder lekker (zegt de heer des huizes).

bijna één jaar

Onze kleindochter wordt van de week één jaar. Een  jaar dat voor haar ouders en grootouders voorbij gevlogen is. Zo was ze heel klein.... en nu wordt het al een hele dame, die weet wat ze wil.

Voor haar verjaardag krijgt ze de poppenwagen die nog op zolder stond en die van haar moeder (Dochter 1) was.

Wat is er leuker dan dat?

In die wagen ligt ook de pop van Dochter 1. De kleertjes van die pop zijn gedeeltelijk door mijn schoonmoeder gebreid, maar het jasje is nog van de Schildpad-pop die ik, Lene's oma, had toen ik een jaar of drie was.

Het lakentje, sloopje én de deken (een echte ouderwetse AaBee-deken) zijn ook nog vanuit mijn jeugd. Er moest wel een nieuw matrasje worden gemaakt want het oude (met stro erin) stonk écht een beetje muf. Ook maar meteen een nieuw kussentje en de rest keurig gewassen en gestreken.

En nu, nu is het klaar: een drie generaties-cadeau, waaraan ook over-oma (zou dat goed Nederlands zijn?) nog haar bijdrage heeft geleverd.

Wat zou Lene ervan vinden?

oud en nieuw

Al sinds jaren is ook bij ons in de familie het een traditie om op oudjaarsdag (niet eerder natuurlijk) oliebollen en appelflappen te bakken. Dochter1 doet daaraan fanatiek mee. Elk jaar twijfelen we over hoeveel pakken er gebakken dienen te worden, want vorig jaar hadden we ...... en dat weten we dan eigenlijk niet meer zo goed. Opschrijven zou u zeggen, en terecht, dat heb ik ook gedaan, maar nou nét die agendavulling lag op kantoor.....
Vooruit we doen zes pakken oliebollen en dan nog twee pakken voor de flappen. Tijdens het bakken wordt er geteld. Hoeveel gaan er uit één pak (ca. 23 stuks), hoeveel moet Dochter 1 mee, hoeveel wil Dochter 2, hoeveel gaan er naar de bejaarde buurtjes en hoeveel mensen krijgen de beide Dochters op visite, wie zou er nog spontaan langskomen om te proeven en wat rekenen we voor opeten terwijl we aan het bakken zijn ? Kortom het is nog een heel gepuzzel.

Bakken doen we buiten uiteraard, binnen stinkt het anders nog dagen en daar kan ik zeker niet tegen.
Buiten gaat prima, onder het afdak staand.

Dit is een foto na ongeveer 3 pakken bakken.
Ze zien er heerlijk uit toch? En wat gelukkig is, ze zijn ook erg lekker. Wat mij betreft: één of twee dagen, wat de Heer des Huizes betreft: die wil een flinke voorraad zodat hij de eerste week van elk nieuw jaar voldoende oliebollen kan eten. Hij is minder van de flappen.
Gaandeweg hebben we dus de hoeveelheden aangepast, nóg een pak oliebollen extra én drie flappenpakken in plaats van twee, maar volgend jaar doe ik dat écht niet meer. Tot twee uur staan bakken vanaf 's morgens 8.15 uur is een hele ruk.

Een ding scheelt enorm: wij bakken, maar de Heer des Huizes poetst daarna de vieze oliepan.
Als hij dat niet zou doen, zou ik ook écht niet meer bakken.